Pieter vd Hoogenband en Freek de Jonge leven mee!

Uit de Telegraaf: wo 20 aug 2008
Loon naar werken voor waterpolovrouwen
COLUMN Pieter van den Hoogenband
AMSTERDAM - Als er binnen de Nederlandse olympische ploeg in Peking één team is waarop de uitdrukking 'loon naar werken' van toepassing is, dan is dat zonder enige twijfel het waterpoloteam. Het behalen van de olympische finale is het schoolvoorbeeld van heilig geloof hebben in eigen kunnen. Dertien meiden die stuk voor stuk hun maatschappelijke carrière in de ijskast stoppen om die ene, ultieme olympische droom na te jagen. Ik geef het u te doen. Week in, week uit bij elkaar zitten op een permanent trainingskamp in Zeist, zonder dat daar een riante vergoeding tegenover staat. Of beter gezegd: ze trainen zich het lazarus, maar krijgen daar geen drol voor. Het is allesbehalve een vetpot wat deze speelsters voor deze inspanningen krijgen, maar je zult ze nooit ofte nimmer horen klagen. Daarom is het des te mooier dat de investeringen van de laatste twee jaar zich hier in Peking dubbel en dwars uitbetalen.


Na de kwartfinale tegen Italië, die ik vanaf de tribune heb bekeken, kreeg ik in mijn hoedanigheid van supporter een lift vanuit het Yingdong Stadium terug naar het olympisch dorp. Wat me tijdens dat halfuurtje in de bus vooral opviel, was dat iedereen straalde. Ze hadden zich net verzekerd van een plaats in de halve finale en overal spatte het zelfvertrouwen van af. Dat is in mijn ogen nou die typische olympische teamspirit. Met minimale middelen het hoofd boven water houden in een mondiaal grote sport. Je hoeft blijkbaar niet per definitie veel geld te hebben om je rijk te kunnen rekenen.

Acht jaar geleden was ik er van dichtbij getuige van hoe in Sydney hun olympische droom in duigen viel. Op de dag van hun wedstrijd om de derde plaats heb ik via via mijn bronzen medaille van de 50 meter vrije slag ter beschikking gesteld aan die ploeg. Tijdens de wedstrijdbespreking wilden de speelsters voelen hoe het is om een bronzen olympische medaille in handen te hebben. Het had het laatste mentale zetje moeten geven, maar iedereen weet inmiddels dat dat iets anders uitpakte.

Dat het nu dan eindelijk zo ver is dat ze minimaal zilver pakken, doet me ontzettend veel deugd. Wat het helemaal leuk maakt is dat er van die ploeg van Sydney hier in Peking nog twee oudgedienden in het water liggen. Gillian van den Berg en Daniëlle de Bruijn zorgen voor de routine, daaromheen is door bondscoach Robin van Galen een jonge, talentvolle ploeg gebouwd die nog zeker tot en met de Olympische Spelen van 2012 in Londen voort kan. Alle puzzelstukjes lijken in Peking in elkaar te vallen. In ons appartementencomplex in het olympisch dorp hebben we vorige week samen met Van Galen de voetbalwedstrijd Nederland-Argentinië zitten kijken. Het was een van de weinige momenten van ontspanning die hij zichzelf die dag gunde. Hij is van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat bezig met het analyseren van tegenstanders en het zoeken naar punten van verbetering in zijn eigen ploeg.

Van Galen is een coach met ballen. In het verleden is hij de trainer van mijn broer Robert geweest bij het Nederlands mannenteam. Toen hij merkte dat er daar geen internationale eer te behalen viel, heeft hij de moed gehad om de overstap naar de vrouwen te maken. Daar zag hij wel de uitdaging om naar dit fantastische succes toe te werken.

Columm van Freek de Jonge in sportwereld:
Waterpolo.

Nederland had een riante, zeer verrassende voorsprong op de olympisch kampioen van Athene. Mijn mond viel open. Onmogelijk. We, nou ja, de waterpolosters, kwamen zelfs twee punten voor!

Toen werd het 8-7. Mijn Engelse vriend keek me schuins aan.

‘Here we go again’, knikte ik.

De tijd tikte weg.

Waterpolo, de favoriete sport van koningin Juliana, is de wortel van mijn olympische beleving. Tijdens de Spelen in Helsinki in 1952 werden, mede dankzij verslaggever Dick van Rijn, onze waterpoloërs helden. We hoorden via een radiootje op de zolder van een kampeerboerderij op Texel welk onrecht onze spelers werd aangedaan door de bikkelharde Joegoslaven. We hadden gewonnen, maar de wedstrijd moest over.

Waterpolo is via de radio prettiger te volgen dan via de televisie. De camera’s krijgen niet echt vat op het spel. Ergens temidden van het gespetter bevond zich de bal. Maar gelukkig loopt de tijd mee. Nog vijf seconden.

‘They gonna make it!’

Ik schud mijn hoofd. Onmogelijk. Er gaat nog iets gebeuren. En jawel hoor, vier seconden voor het einde: strafworp Italië. Als we in de verlenging niet ten onder gaan dan wel straks met strafballen.

In 1992 bezocht ik samen met mijn vrouw de Spelen van Barcelona. De laatste dag, de laatste wedstrijd. De finale tussen Spanje en Italië. Waterpolo. Nooit van mijn leven zoiets spannends gezien. De Spaanse koning, die wij altijd geëerd hebben, moest voortijdig weg om de sluitingsceremonie bij te wonen. Er waren zes verlengingen en toen won Italië.

Mijn Engelse vriend slaat me op de schouder. Nederland wint van Italië. Ongelooflijk. De Italiaanse coach had nog wel zijn favoriete truitje met de leuke stippen aangetrokken.

Halve finale tegen de Hongaren, meldt de commentator.

Ojee, denk ik.

Vanmorgen belde mijn Engelse vriend.

‘Did the Hungarians beat you?’

‘Of course not. We won. 8-7. Easy. Thursday final against the USA. No problem. Those girls are unbeatable. We go for gold!’

Mijn tip voor de sportploeg van het jaar.

Confucius zei al: ‘Als het lot zich zou schikken naar de theorie verliest het leven.’